Turkije 2025

Onze plannen voor de komende periode zijn nog niet helemaal zeker. Het zou kunnen dat we toch weer voor een langere periode geen internet hebben... wordt vervolgd!

Rumeli Feneri, 3 september 2025

Voordat we besluiten naar Rumeli Feneri te rijden, doen we eerst wat andere pogingen voor een plek. Die pogingen lopen allemaal op niets uit. Het kost wat tijd om Rumeli Feneri te bereiken maar het is een camping waar wat voorzieningen zijn. Er is een wasmachine en we hebben internet. We blijven een dagje staan. 's Avonds eten we in een visrestaurant in het plaatsje aan de kust. Hoewel de camping best goed is, zijn er wat nadelen. Net buiten de camping zijn veel honden. Tinka wordt aangevallen. Het loopt goed af maar ik ga niet meer met haar buiten het hek. En er zijn ongelooflijk veel katjes. Echt schattig maar ze zijn veel te ondernemend en nergens bang voor. Ze springen op stoelen, op het motorblok en lopen naar Tinka. Die gedraagt zich gelukkig voorbeeldig.

Cebeci, 2 september 2025

Zonder internet maar met de Garmin Overlander navigatie vinden we een camping met internet. Stiekem hopen we ook op een wasmachine. Dichtbij is het niet, 266 kilometer. Maar na 6 uur rijden zijn we op de plek. Minpunt is dat hier geen camping is en ook geen internet. Er is wel een soort picknickplaats. Geen enkele voorziening maar er wordt wel 25 euro gevraagd. We rijden door. Langs de weg vinden we een vlakke plek die goed genoeg lijkt voor een nacht. Maar precies op het moment dat de koffie gezet is, arriveert de politie. We mogen hier niet staan. 20 kilometer verderop is een camperplaats waar we naartoe worden verwezen. Een klein voordeel is dat ik heel even gebruik mag maken van wifi door de telefoon van de politie als hotspot te gebruiken. Daarmee kan ik een paar mensen een appje sturen dat we geen internet hebben. De plek waar we terecht komen is bijzonder. Het is aan zee en overal staan tentjes en caravans. Het lijkt een soort tentenkamp en het lijkt of sommige mensen hier wonen. Er is veel zwerfafval. De temperatuur is te doen. 's Avonds koelt het af tot onder de 30 graden. 's Nachts maken een paar jongens een vuurtje. Het lijkt of er niet alleen hout verstookt wordt maar ook afval. Om 2 uur 's nachts zitten Jos en ik rechtop in bed vanwege de vieze rooklucht in Bulletje. We sluiten de ramen en het dakluik. 's Morgens loop ik met Tinka buiten. Er zijn veel honden. Ineens scheurt er een auto met een gangetje van 60 kilometer over het veld, vlak langs de honden en rakelings langs Tinka. Het scheelt heel weinig. Dit is niet mijn plek.

Hamamli, 1 september 2025, geen simkaartjes

We stoppen in Kargi want daar zit een Turkcell winkel. We hopen dat onze SIM kaartjes opgewaardeerd kunnen worden of dat we nieuwe SIM kaartjes kunnen kopen. Ondanks de hulp van een erg aardige meneer en het bezoeken van een paar winkels lukt het niet om een SIM kaart te bemachtigen. We laten onze oude en nieuwe paspoorten zien. We geven de voornamen op van onze ouders maar het systeem geeft een error. Na 2 uur geploeter, keren we onverrichter zake terug naar Bulletje. We rijden naar een rustige plek bij een riviertje. Helemaal schoon is het hier niet maar voor een nacht is het prima.

Kizilirmak, 31 augustus 2025

We staan aan een prachtig stuwmeer, helemaal alleen. Het is wel erg warm. Tinka heeft moeite met lopen omdat de stenen heet zijn. Ze zoekt verkoeling in het meer maar de verkoeling is maar van korte duur. Het internet is al een paar dagen niet goed maar hier hebben we helemaal geen ontvangst meer. We ontvangen een sms van Turkcell dat het contract verlopen is. Dat is totaal anders dan wat afgesproken is toen we de SIM kaartjes kochten en wat in onze Turkcell app staat, namelijk dat het SIM kaartje tot 8 september valide is.

Boraboy, 30 augustus 2025

We weten dat we ergens komen waar we toegang moeten betalen. Maar dat het zo toeristisch zou zijn, weten we niet. Het staat hier vol met dagjesmensen en mensen die een weekendje komen kamperen. We komen langs een steil stukje en loodsen Bulletje langs wel een paar honderd auto's. We rijden langs een meer en vinden daar iets voorbij een behoorlijk mooie en relatief rustige plek. 's Morgens weten de koeien wel raad met de overvolle afvalcontainers.

Akçaağil, 29 augustus 2025

In de brandende zon stijgen we flink. De temperatuurmeter van de motor schiet in het rood. We moeten een paar keer stoppen om de motor te laten afkoelen. Verder rijdt de weg goed door. We staan bij een dam. Prima plek maar er is heel erg veel zwerfafval.

Dağyolu, 28 augustus 2025

We moeten wat vaart maken. De planning is om vandaag 280 kilometer te rijden. Dat is voor ons een record. 25 kilometer voor onze bestemming waarvoor we van de hoofdroute afwijken, en op een weg komen die niet zo opschiet, zie ik niet ver van de weg een plek die veelbelovend is. Het voordeel van niet verder rijden is dat het ons vandaag maar ook morgen al gauw een uur scheelt. En als we niet verder rijden, staan we ook veel hoger. Bijna op 1900 meter terwijl de beoogde plek op minder dan 1300 meter ligt. Dat scheelt in de temperatuur. Het is even manoeuvreren, maar dan staan we helemaal prima.

Yoldere, 27 augustus 2025

Het is niet zo raar dat ik gister dacht dat het te smal zou zijn om door Yoldere te rijden. In eerste instantie willen we een weg nemen die langs en niet door het gehuchtje rijdt. Die weg is te zien op topografische kaarten. Maar vanuit de verte zie ik, als we daar aankomen, een rode pion. En de weg is deels weggeslagen. Ietsjes dichterbij is een berg hooi gegooid om de toegang te barricaderen. Dus we gaan weer door het dorpje. De jongen die gister zei 'go go', wil graag op de foto voor Bulletje. Het past allemaal maar net. Niet alleen qua breedte maar ook qua hoogte van Bulletje.

Voor vertrek controleert Jos het oliepeil.

Ook het kleine is groots.

Een indrukwekkend landschap en helemaal stil.

Om deze plek te bereiken, rijden we door een super klein gehuchtje. Ik verken lopend of we hier doorheen kunnen met Bulletje. Mijn conclusie is dat het te smal is. Maar een jongen en een oudere man verzekeren ons dat het gaat lukken en dat we door kunnen rijden. We komen een paar kilometer buiten het dorpje op een geweldig mooie plek.

Hanak, 26 augustus 2025

De grens bij Turkije is weer een flinke hobbel. Bij de Georgische controle laten we zowel het oude als het nieuwe paspoort zien. Dat is reden voor overleg tussen diverse functionarissen. Zowel bij de Georgische als de Turkse controle moet Bulletje open en worden alle laadruimen gecontroleerd. Over Tinka wordt niets gevraagd. Anderhalf uur na aankomst mogen we door.

In Turkije rijden we over een prachtige weg. We zoeken een plek in het bos maar dat is met Bulletje te laag en te smal. We rijden achteruit en zoeken een andere plek ongeveer 20 kilometer verderop. We komen uit bij een soort picnic plaats. Niet echt een droomplek maar we zijn in Turkije en we staan lekker rustig.

Terugreis ↑

Heenreis ↓

Çildir, 15 juli 2025

De zon gaat prachtig onder.

We staan vrij op een zeer bijzondere plek op 2100 meter. Er ligt een betonnen plaat pal naast een afgrond. Ik vind het wel spannend om Bulletje daar op te zetten. We rijden er achteruit op met de achterbanden tot halverwege de plaat. Het uitzicht is geweldig. We kijken een kloof in en we hebben uitzicht op een kasteel. 's Middags wordt de lucht donker. Het gaat hard waaien, onweren en regenen. Regen hebben we heel lang niet meer gehad. 's Avonds als ik ga koken, wordt het weer wat rustiger en koelt het af naar 13 graden.

Çanaksu, 14 juli 2025

's Morgens als ik Bulletje uitstap om Tinka uit te laten doe ik haar, omdat er ook kippen lopen, meteen aan de lijn. En precies op het moment dat ze onder aan de trap staat en aan de lijn zit, wordt ze aangevallen door de hond van het restaurant. Ik schreeuw en probeer die hond te grijpen. Ondertussen val ik. Maar Tinka doet wat ze moet doen, namelijk van zich afbijten. Het is voor het eerst in haar leven dat ze zo gegrepen wordt en zichzelf moet verdedigen. Door mijn geschreeuw komt de eigenaar van het restaurant aangesneld om z'n hond te pakken. Die hond heeft waarschijnlijk bij Bulletje liggen wachten totdat Tinka naar beneden kwam. 's Nachts waren we ook al niet blij met hem want hij heeft vaak geblaft. Overdag zit ie vast aan een lijn en 's nachts loopt ie los. Maar eind goed al goed... Tinka heeft er niets aan overgehouden. Even later rent ze weer even vrolijk als altijd.

We staan bij een eenvoudig restaurantje aan het Çildir Gölü (Çildir meer) waar ook een paar campers en tentjes kunnen staan. 's Middags is het druk met mensen die forel eten. Dat doen wij 's avonds ook. Er zijn veel vogels bij het meer maar het zijn vooral geelpootmeeuwen. Toch zie ik ineens een kwak, wat wel bijzonder is. In het grasland achter het restaurant zijn veel kwikstaarten en een grauwe gors. We staan op bijna 2000 meter dus het koelt 's avonds af. We trekken zelfs een fleece aan.

Halikişlak, 13 juli 2025

We rijden naar een 'camping'. Ik vraag hoeveel een overnachting kost. En hoewel ik het bedrag wat aan de hoge kant vind, betaal ik tegen m'n gewoonte in meteen. Ik kijk waar Bulletje kan staan en kom op een soort vuilnisbelt terecht. Dat lijkt me geen geschikte plek. Maar de plek die iemand aanwijst is helemaal niks. Veel te klein en pal naast de weg. Ik 'vraag' m'n geld terug en we rijden verder. Een paar kilometer verderop draaien we van de weg af en Jos vindt een prachtige plek een kleine kilometer verderop. Het is 1000 maal beter dan de camping die we zojuist hebben verlaten. Er vliegt een aasgier over. Het is wel warm. In Bulletje is het als de zon onder is, 35 graden.

Bozkurt Doğubayazit, Ağri Daği, 12 juli 2025

Met Tinka loop ik een eind het veld in en ineens zie ik in de verte witte vogels. Ik loop die kant op en het wordt toch moeras. In de verte zie ik ooievaars. Maar behalve ooievaars zijn er dichterbij koereigers, steltkluten en andere watervogels. En ik zie tapuiten.

's Morgens om 6:00 uur lopen schaapskuddes rondom Bulletje.

De hele middag kijken we of de top vrij komt uit de wolken. Met zonsondergang is het bijna zo ver.

We maken een omweg van 6 kilometer om de stad Doğubayazit en vermijden zo de drukke straatjes. Het idee vandaag is dat we in een moerasachtig gebied komen met veel ooievaars tegenover Ağri Daği (Berg Ararat). Bij aankomst stap ik uit om te kijken of de grond niet te zacht is voor Bulletje. We willen liever niet in een moeras wegzakken. Maar het is allemaal kurkdroog en geen ooievaar te bekennen. De hoogste top van Ağri Daği ligt op een hoogte van 5.137 meter. Wij kijken uit op de lagere top van 3.693 meter hoogte. Die top is in de wolken gehuld. De Ağri Daği is de hoogste berg van Turkije.

Doğubayazit, Ishak Pashapaleis, 11 juli 2025

's Morgens vroeg is er niemand op de parkeerplaats en staan er naast Bulletje alleen nog twee andere campers. Er zijn veel roeken.

Op de parkeerplaats bij het Paleis Ishak Paşa Sarayi, is het een drukte van belang. De bouw van het paleis begon in 1685 en werd voltooid in 1784. Hoewel het druk is, vinden we een mooi plekje voor Bulletje.

Onderweg naar Doğubayazit, 11 juli 2025

Op de verkeersborden zien we Iran staan. En in de stad Doğubayazit gaat het allemaal zeer moeizaam. Beide navigatiesystemen die we in Bulletje gebruiken, geven aan dat we in de straat kunnen rijden waar we zijn. Maar het is echt te smal om elkaar te kunnen passeren. Een man zegt dat de weg die we willen rijden niet toegankelijk is. We moeten achteruit. Ik ben blij dat Jos achter het stuur zit. Hij rijdt 50 meter achteruit en draait een zijweg in. Daarna komen we op bredere wegen die naar het paleis leiden een paar honderd meter hogerop.

Dağönü, 10 juli 2025

Behalve allerlei watervogels zie ik 's morgens een paar keer een hop. Eerst met tegenlicht maar iets later mooi in het zonnetje.

Koeien worden naar het meer gebracht. Ze drinken er niet van. Het water is zout.

Om bij Dağönü te komen, rijden we eerst door het centrum van Van. Dat valt niet mee. Bulletje is groot en het passeren van auto's die dubbel geparkeerd staan, is centimeterwerk. Ook rijden er fatbikes en scootertjes, die ons links en rechts passeren. Na de stad Van komen we als we zo'n 20 kilometer vanaf de bestemming zijn, op smalle weggetjes. Gelukkig zijn er weinig tegenliggers. De plek is prachtig. We staan op een kiezelstrand bij een inham van het meer. Al vanuit Bulletje zie ik allerlei steltlopers. En ik maak meteen de eerste foto's van steltkluten.

Edremit, 8 juli 2025

Eventjes waan ik me in Schiedam. Een beetje laat ontdek ik een rietveld waar je lopend dichtbij kunt komen. Ineens hoor ik een bekend gepling... baardmannetjes! En ik zie rietgorsjes en kleine karekieten. De laatste foto is een veldrietzanger. Dat is voor mij een onbekend vogeltje.

Veel bijeneters in dit gebied.

We staan bij een manege waar ook militairen gebruik van maken. In eerste instantie lijkt deze plek me helemaal niets. Maar het valt mee en het heeft een aantal voordelen. We kunnen de was doen. Er is een douche. We kunnen de watertank vullen en er is een afdakje zodat je in de schaduw kunt zitten. We voelen ons welkom in Zuidoost Turkije. De mensen zijn vriendelijk, behalve dan een vrachtwagenchauffeur die ons tegemoet komt op een weggetje waar je elkaar niet kunt passeren. Maar hij rijdt toch achteruit een zijpaadje in. Er zijn veel bijeneters. De ultieme foto maak ik niet maar ik zie ze goed. Ook een scharrelaar zie ik, ver en hoog in de boom. En tot m'n schrik ligt er een slang op het pad. Tinka loopt er vlak langs en ik ook. Maar waarschijnlijk is het geen giftige slang.

Yelkenli, 7 juli 2025

's Morgens zie ik dat we nieuwe Duitse buren hebben. We ontmoeten ze niet. Om kwart over tien, als we wegrijden, verschijnt er een slaperig hoofd uit het raam van de MAN truck en worden we uitgezwaaid.

De laatste 700 meter voordat we aankomen, loop ik vooruit om te kijken of de weg goed te rijden is. Dat blijkt geen enkel probleem. De eerste uren staan we helemaal alleen maar in de loop van de middag komen er wat dagjesmensen. Met zonsondergang staan we weer alleen.

We staan op een landtong op een schitterende plek bij het Vanmeer. Dit meer is 120 km lang en 80 km breed met een oppervlakte van 3.755 km². We staan niet helemaal in de middle of nowhere. Het dorpje ligt een kilometer hier vandaan.

Tatvan, 6 juli 2025

's Morgens ben ik alleen bij het Vanmeer dat ruim 3 x zo groot is als het IJsselmeer. Er staat een aardig windje.

Deze plek is het tegenovergestelde van waar we vanmorgen stonden. Het is ontzettend druk. Kamp Alani en Piknik trekt heel veel mensen. Met Bulletje kunnen we maar net tussen alle bomen en auto's doorrijden. En de toegewezen plek is allesbehalve mooi. We staan naast het Vanmeer dat we vanuit Bulletje niet zien. Het meer is wel de moeite waard. Maar op dit moment is ook het strand overvol. Morgen gauw weer verder!

Sason Çayi, Batman, 4 juli 2025

Jos verkent de alternatieve route. Deze weg staat niet op de kaart maar er valt prima op te rijden.

Het gekke is dat we in de loop van de middag een paar mannen ontmoeten die met een gewone auto op de plek zijn gekomen waar we staan. En dat is min of meer onmogelijk als ze dezelfde route hebben gekozen als wij. Het is steil met enorme uitgesleten geulen. Een auto die laag op de wielen staat loopt hier vast.
's Nachts waait het weer enorm. En we worden uit ons slaap gehouden door een spanband die door de wind ligt te klepperen op een benzinetank.
's Morgens waait het nog steeds erg hard. We rijden terug en zien vlak voor het uitgesleten gedeelte dat er ook een pad naar links gaat. Dit staat niet op een topografische kaart maar we besluiten die kant op te gaan. Het pakt goed uit. Met een halve kilometer omrijden, vermijden we het moeilijke gedeelte.

Met een gewone camper kun je hier niet komen. Een 4x4 die hoog op z'n wielen staat is noodzaak. Het is een buitengewoon mooie plek.

Siverek, Hachidir Baraji, 3 juli 2025

In eerste instantie vinden we een plek net buiten de stad Siverek, die we geen topper vinden. We rijden een paar kilometer verder en vinden boven het meer een mooie plek. We ontmoeten een aantal mannen die een praatje komen maken. 's Morgens zie ik een paar jongens uit Syrië die hier komen vissen.

Nemrut Daği, 2 juli 2025

's Nachts stormt het. Bulletje staat te schudden op z'n grondvesten en wij liggen te schudden in ons bed. We doen bijna geen oog dicht. Het koelt af naar 7 graden. Dat is 20 graden kouder dan de nacht hiervoor. 's Morgens durf ik de deur van Bulletje niet open te maken omdat ik bang ben dat ik door de wind de deur niet kan houden en van de trap af val. Het is maar goed dat ik geen poging waag want Jos heeft er ook erg veel moeite mee. De doeken van de zonwering verwijderen is een heel avontuur. Jos moet via een trapje, dat niet weg moet waaien, op Bulletje klimmen en de zonwering losmaken. We zijn blij als we uiteindelijk veilig in de truck zitten en wegrijden.

Indrukwekkende koppen.

Veel wind.

Nemrut Daği is een bezienswaardigheid in Turkije vanwege de stenen koppen. Met Bulletje staan we op een prachtige plek op 1900 meter waar vandaan we met een shuttle naar de top van de berg rijden. We lopen grotendeels over een trap nog 100 meter omhoog. Vooral aan de oostkant waait het enorm. Ik moet echt oppassen dat ik niet omwaai. De beelden zijn indrukwekkend om te zien.

Onderweg naar Nemrut Daği, 2 juli 2025

Een prachtige maar steile route naar Nemrut Daği

Cendere Köprüsü, 1 juli 2025

's Morgens is het rustig bij de rivier. Jos haalt de zonwering van Bulletje weg. En we rijden achteruit tussen de betonnen paaltjes door om de 'camping' te verlaten.

Er zijn veel mensen die verkoeling zoeken.

Deze website is een paar dagen niet bijgewerkt. Dat komt omdat de router niet werkt. We krijgen de melding dat er verbinding is en dat de signaalsterkte uitstekend is maar we hebben geen internet. Sinds kort gebruik ik in plaats van de router m'n mobieltje als hotspot. Dat vreet data maar het werkt wel.

We staan op een bijzondere plek bij de Cendere brug. Er komen veel toeristen op af. Om hier te komen rijden we door de stad Adiyaman. Deze grote stad is één van de hardst getroffen steden tijdens de aardbeving in 2023. We zien containerwoningen en enorme puinhopen (letterlijk). Er is ook nieuwbouw maar er moet nog heel veel gebeuren. Als we 's avonds in het restaurantje eten van Cendere camping, vertelt de eigenaar dat zijn dorp totaal verwoest is door de beving. Hij zegt dat er 100.000 mensen zijn omgekomen. Sinds de aardbeving ziet hij veel minder Nederlandse toeristen.

Yazlik, Ataturk meer, 30 juni 2025

's Morgens wandel ik met Tinka nog een keer naar het meer. Heel erg mooi vind ik het.

Het lijkt alsof we hier alleen staan. Dat is niet zo. Er komen wel dagjesmensen naar het prachtige Ataturk meer. 's Avonds wandelen we er nog even naar toe. Er is veel wind.

Gülpinar, 28 juni 2025

Er vliegt, kruipt en springt hier van alles in de rondte.

Het onderste vlindertje is een heliotroopblauwtje. Een ieniemienie vlindertje dat nog veel kleiner is dan de icarusblauwtjes erboven.

We staan hier helemaal alleen boven een meer en ontmoeten niemand.

Gürün, 27 juni 2025

We raken, op aanwijzingen van een jongen die gebaart om verder achteruit te rijden, met de bovenkant van Bulletje een behoorlijk dikke tak. Gelukkig geen schade aan het dak, maar Jos moet flink zagen om de tak te verwijderen. We ontmoeten Detlev en Petra met wie we 's avonds eten. De volgende dag hebben zij ook moeite om de camping te verlaten.

Çevlik, 26 juni 2025

We staan op 1500 meter hoogte. Hoger in de bergen ligt sneeuw.

We staan op een vrije plek. Het is hier super rustig maar al snel merken we dat er hard gewerkt wordt in dit gebied aan irrigatieleidingen. Het grondwater wordt 5 kilometer verderop opgepompt. We worden zeer vriendelijk ontvangen.

Göreme (Cappadocië), 23 juni 2025

Een paar dagen terug had Tinka ineens een erg nare wond aan haar achterpoot. Oorzaak? Een grasaar. We zijn gaan weken met soda en ik kon de dag daarna een grasaar verwijderen. Maar ik twijfelde of er niet nog één zat. Die twijfel bleek gegrond. Ook een tweede grasaar heb ik eruit kunnen krijgen. De wond is nog niet dicht maar vanmorgen was ze bijzonder vrolijk.

'Zet je nog een wekker?' vraagt Jos. 'Nee' zeg ik, in de veronderstelling dat ik wel genoeg luchtballonnen gezien heb. Maar om 5:00 uur 's morgens horen we de gasbranders van de luchtballonnen vlak boven Bulletje. We springen ons bed uit en zien de ballonnen veel dichterbij dan de vorige dagen. Ze gaan soms ook erg dicht langs de rotsformaties. Er zijn ook nog een paar parapenters. En wat is er romantischer dan trouwfoto's maken in deze ambiance?

Vanmorgen staan we niet om 5:00 uur al op. Maar wat later op de ochtend zien we toch nog wat luchtballonnen. Jos verricht, ondanks het warme weer, werkzaamheden aan Bulletje.

Uitzicht 's avonds vanuit Bulletje.

Vogels laten zich niet zo makkelijk zien. En ook vlinders zijn moeilijk te fotograferen. Toch vind ik onder andere een zuidelijk dambordje, hermiet en resedawitje.

We zijn niet de enige die 's morgens naar de luchtballonnen kijken. Hele rijen met oude auto's komen omhoog.

We staan om 5 uur op om naar de luchtballonnen te kijken.

We staan op Panorama Camping op ongeveer 1200 meter hoogte. De naam van de camping klopt wel. Mooi uitzicht over Göreme in Cappadocië. We blijven hier een paar dagen staan, onder andere om de was te doen.

Selime, 22 juni 2025

's Morgens vroeg loopt een herder met z'n schapen tussen de schoorstenen door.

We staan op een bijzondere plek. In het landschap zijn tal van 'schoorstenen', formaties die door regen en wind gevormd zijn. Sommige zijn deels uitgehouwen door mensen. We maken een wandeling naar de rivier. Een hond die bij de camperplaats hoort, wandelt mee. Het blijkt dat veel Turken ook graag bij de rivier zijn. Die proberen met de auto zo dichtbij mogelijk te komen. Dat leidt soms tot problemen want het is een smal, hobbelig paadje. Bij Tinka zie ik eind van de middag een wond aan haar achterpoot. Al een aantal dagen merken we dat er iets aan de hand is. Waarschijnlijk is er toch een grasaar ingekomen.

Konya, 21 juni 2025

Er staan nog twee andere campers bij het Panorama Konya Museum. De lucht is 's morgens weer blauw en in de stad is het op zondagmorgen rustig.

's Avonds gaan we in het Mevlana cultuurcentrum naar een dansvoorstelling van de Derwisjen. Tijdens de rituele dans, begeleid door muziek, draaien de monniken, gekleed in karakteristieke gewaden en taps toelopende fezzen, steeds sneller in het rond. Bijzonder om een keer te zien.

De weg naar Konya verloopt prima maar in Konya zelf valt het niet mee. Het is een miljoenenstad en het is erg druk en warm. De precieze plek waar we willen staan, vinden we niet. We rijden en lopen in de rondte om uiteindelijk weer op het punt uit te komen waar we begonnen met zoeken en waar we nu toch maar gaan staan. Precies op het moment dat we koffie drinken wordt de lucht erg donker. Het waait hard en het begint te regenen. De reden dat we in Konya zijn, is omdat we een dansvoorstelling willen zien.

Bağkonak, 20 juni 2025

We willen vandaag naar Kızıldağ Milli Parkı (Red Mountain National Park). Maar bij de ingang van het park worden we om twee redenen tegengehouden. Bulletje is te groot en er mogen geen honden in het park. Dus we maken rechtsomkeer. 30 kilometer verderop vinden we een plek die door een paar fietsers is omschreven als 'campingplace with amazing view'. Dat klopt. Het is een prima plek om te staan, op 1500 meter hoogte, met een prachtig uitzicht. Beneden zien we een stuwmeer. Er is wel een nadeel. Er ligt erg veel glas. Bierflesjes worden gewoon weggegooid. Vogeltjes zie ik hier weinig maar ik zie wel een vlindertje, het zuidelijk dambordje. 's Avonds krijgen we nog bezoek. Het gesprek in het Turks valt niet mee maar Jos begrijpt dat er gevraagd wordt of we whiskey hebben. 'In Nederland drinken we jenever' zegt Jos. De zon gaat prachtig onder.

Eğirdir, 19 juni 2025

's Morgens aan het strand.

We zijn, als we aankomen de enige gasten op een camping aan een meer. Later op de middag komen er nog twee campers bij. Het strand is breed. Een blushelikopter is druk aan het werk in verband met een brand elders.

Burdur, 18 juni 2025

Flamingo's 's morgens vroeg.

Het is een mooie rit naar Burdur. Prachtige omgeving en goede wegen. We staan bij het meer. Een hond die bij een schaapsherder hoort, vindt het prettig om bij ons in de schaduw te liggen. In de verte zie ik flamingo's en een soort kievit. Dat blijkt een sporenkievit te zijn. Op het eind van de middag zie ik ineens veel bijeneters die zich maar moeilijk laten fotograferen.

Pamukkale, 16 juni 2025

's Middags neem ik nog een kijkje. Bovenop is het druk met mensen. Beneden zie ik nog wat libellen.

Op en rondom de camping.

Om bij Pamukkale te komen, kiezen we een binnendoor weg. Dat begint uitstekend, maar precies op het moment dat ik achter het stuur zit, wordt het wel erg smal en hobbelig. In kleine dorpjes valt het soms niet mee. Maar we bereiken Willy's, een camping vlakbij de ingang van het natuurgebied. Die camping is veel kleiner dan ik dacht en het is ook niet zo druk. Maar het is eigenlijk niet de plek waar we willen zijn. We worden onthaald met vrolijke Turkse housemuziek. Er is hier ook een zwembad met glijbanen. Jos neemt een kijkje bij de ingang van Pamukkale. We vinden 30 euro per persoon voor een ticket, te veel. Dus we gaan er morgenochtend niet naar toe en zien dus niet de waterbassins. Wel willen we de luchtballonnen 's morgens zien. Eigenlijk zijn die te vroeg in de lucht, als de zon nog niet op is. Maar iets na half zes maak ik toch foto's.

Taşyaran Vadisi piknik alanı, 15 juni 2025

Uitzicht op en vanaf de uitkijktoren waar we vlakbij staan.

's Morgens zie ik een fantastisch mooi vogeltje, de rotsklever.

De route naar Taşyaran Vadisi gaat niet helemaal goed. Beide navigatieapparaten leiden naar een erf waarbij de weg niet verder loopt. Bewoners gebaren dat we om moeten draaien. Dat lukt. Gelukkig komen we toch op de juiste weg terecht. We staan bij een kloof waarbij je via een stenen trap naar beneden kunt. Het is zondag en ook veel Turken nemen een kijkje. Beneden stroomt water en daar zijn veel juffers en libellen.

Gördes barajı, 13 juni 2025

Tinka, geknipt en geschoren... Grasaren zijn hier niet het grootste probleem maar hele scherpe klitjes wel. Die gaan in haar vacht zitten en zijn moeilijk te verwijderen. Natuurlijk komen er ook klitten in de camper en daar wil je niet in staan met je blote voeten. Ik pak een schaar en scheerapparaat en kortwiek vooral poten, rug en staart. Door de kortere en gladdere vacht hopen we iets minder last te hebben van stekelige klitten.

Genoeg vogeltjes en insecten. Jonge tapuiten, zwartkopgors, toortsparelmoervlinder, kuifleeuwerik, oliekever en roodkopklauwier.

De ochtend begint met een mooie zonsopkomst. Maar de vorige avond eindigt vreemd. We zitten bij Bulletje als het langzaamaan steeds donkerder wordt. We hebben geen licht aan en staren een beetje in de verte. We zien wat lichtjes. 'Oh jee' zegt Jos. 'Politie!' Om 22:00 uur komt er een politieauto met blauw-rode zwaailichten onze kant op. We houden ons rustig en doen geen licht aan. De politie moet ons wel gezien hebben want ze zijn op nog geen 50 meter genaderd. Maar de politieauto vertrekt weer. We zien nog een tijdje wat zoeklichten maar kennelijk zijn ze niet op zoek naar campers die zomaar ergens geparkeerd staan. Gelukkig!!!

Voor ons doen rijden we een grote afstand van ongeveer 250 kilometer. We vinden een mooie vrije plek bij de Gördes dam met prachtig uitzicht op het meer. Morgen blijven we hier een dagje staan.

Edremit, 11 juni 2025

's Morgens is Ferit al vroeg aan het werk. In de stal hangt een borstel die begint te draaien zodra een koe er tegenaan loopt. Er wordt dankbaar gebruik van gemaakt. En natuurlijk kopen we hier kaas en yoghurt.

De dwarsbandwimpelstaart, Uçurtma Böceği.

Als we gaan slapen is het volle maan.

Onder het genot van klassieke muziek, kijken we 's avonds naar het melken van de koeien. Er zijn tien koeien en omstebeurt worden ze gemolken. Er loopt ook een jong schaap van vier maanden. Die lust ook wel melk. Terwijl ik er een foto van maak geef ik hem een fles.

Een kleine vuurvlinder en blauwtjes.

Gudrun houdt een paar takken opzij van één van de olijfbomen zodat we er langs kunnen met Bulletje. Idamera is een ecologische boerderij. Er wordt van alles verbouwd. Er zijn koeien en schapen en er wordt kaas gemaakt. Ook hier zijn weer heel veel grasaren. Maar Ferit, de eigenaar die het huis en het land geërfd heeft, verzekert me dat deze grasaren geen kwaad kunnen. Ze dringen de huid niet binnen. Alleen als een grasaar bij een oog komt, is het gevaarlijk.

We verlaten de drukte van de kust en rijden een klein stukje het binnenland in. Om bij Idamera te komen, moeten we een smal paadje omhoog. Als we bij de ingang zijn, zit ik achter het stuur. Maar ik vraag Jos om het over te nemen en het laatste stukje te rijden. Er kunnen hier maximaal twee campers staan. We staan alleen.

Behram, 10 juni 2025

We staan hoog boven de kust op een rustige camperplaats met een erg vriendelijke eigenaar. Hij spreekt geen Engels maar met google translate komen we een eind. Er zijn jonge zwaluwen die op hun ouders wachten voor voedsel. Vanaf onze plek kun je het Griekse eiland Lesbos zien. Het is warm en er staat veel wind. 's Avonds eten we erg lekker in het restaurantje.

Eceabat en Çannakale, 9 en 10 juni 2025

De plek in Eceabat is, afgezien van het uitzicht op de Dardanellen, niet fraai. Maar het voordeel is dat we vlakbij de veerboot staan waarmee we morgen naar Çannakale willen varen. De volgende dag zitten we om 10:00 uur op de boot. In Çannakale willen we een simkaart kopen en een vignet voor de tolwegen. Daarvoor moeten we Bulletje ergens parkeren. Op de kaart zien we een Otopark. Maar om daar te komen rijden we een erg smalle straat in. Eigenlijk veel te smal voor Bulletje. Aangekomen bij het Otopark, blijken we daar niet te mogen staan. We rijden verder naar iemand die gebaart dat we op een plek achter pionnetjes mogen staan. De prijs vinden we te hoog, meer dan 10 euro voor een uur. Met de onderhandeling over de prijs, staat er ineens (vriendelijke) politie naast ons. We dingen af. De belofte om binnen een uur terug te zijn maken we niet waar. Een simkaartje kopen, gaat niet zomaar. Het is een enorme administratieve rompslomp waarbij je een paspoort nodig hebt. Zelfs de achternaam van mijn moeder wordt genoteerd. Het kost zeker een half uur. Daarna gaan we naar het postkantoor voor het vignet voor de tolwegen. Het postkantoor zit helemaal vol en het wachten duurt lang. Weinig mensen spreken Engels. Ook de medewerker bij het postkantoor niet. En voor het bemachtigen van het vignet moeten we weer veel gegevens noteren, maar het lukt. Vervolgens moeten we weer vanaf het Otopark de stad verlaten. Een paar Turken geven aanwijzingen en Jos ontvangt zelfs applaus als hij weer langs een paar auto's is gereden. Duimen gaan omhoog. En dan zitten we ineens op een bredere weg richting onze volgende camperplaats.

Karaincirli, 8 juni 2025

We zijn in Turkije. De grensovergang bij Ipsala verliep soepel. Behalve de vraag of we een huisdier hebben, wordt er verder niets gecontroleerd. Al met al duurt het toch nog twee uur om van Griekenland in Turkije te komen. We proberen bij de grens simkaartjes te bemachtigen. Het lukt om voor beide telefoons een simkaart te kopen. Maar een derde voor de router is niet voorhanden.

Op onze camperplek in Karaincirli verwachten we op een verlaten plek te staan, maar dat is allesbehalve waar. Ongeveer 100 meter vanaf Bulletje staat het vol met dagjesmensen. Ook in Turkije zijn de Pinksterdagen vakantiedagen. En nog ietsjes dichterbij staat een caravan die ons verwelkomt met Turkse muziek. Het is verder een mooie plek vlakbij de kust. Tot m'n verbazing zie ik grondeekhoorntjes. Die eten grasaren. Ongeveer een meter van ons vandaan is een mierennest. En ook de mieren slepen kleine grasaren naar het nest. 's Morgens ga ik op jacht naar de Izabeltapuit die ik bij aankomst al gezien heb.