Turkije 2025

Taşyaran Vadisi piknik alanı, 15 juni 2025

De route naar Taşyaran Vadisi gaat niet helemaal goed. Beide navigaties leiden naar een erf waarbij de weg niet verder loopt. Bewoners gebaren dat we om moeten draaien. Dat lukt. Gelukkig komen we toch op de juiste weg terecht. We staan bij een kloof waarbij je via een stenen trap naar beneden kunt. Het is zondag en ook veel Turken nemen een kijkje. Beneden stroomt water en daar zijn veel juffers en libellen.

Gördes barajı, 13 juni 2025

Tinka, geknipt en geschoren... Grasaren zijn hier niet het grootste probleem maar hele scherpe klitjes wel. Die gaan in haar vacht zitten en zijn moeilijk te verwijderen. Natuurlijk komen er ook klitten in de camper en daar wil je niet in staan met je blote voeten. Ik pak een schaar en scheerapparaat en kortwiek vooral poten, rug en staart. Door de kortere en gladdere vacht hopen we iets minder last te hebben van stekelige klitten.

Genoeg vogeltjes en insecten. Jonge tapuiten, zwartkopgors, toortsparelmoervlinder, kuifleeuwerik, oliekever en roodkopklauwier.

De ochtend begint met een mooie zonsopkomst. Maar de vorige avond eindigt vreemd. We zitten bij Bulletje als het langzaamaan steeds donkerder wordt. We hebben geen licht aan en staren een beetje in de verte. We zien wat lichtjes. 'Oh jee' zegt Jos. 'Politie!' Om 22:00 uur komt er een politieauto met blauw-rode zwaailichten onze kant op. We houden ons rustig en doen geen licht aan. De politie moet ons wel gezien hebben want ze zijn op nog geen 50 meter genaderd. Maar de politieauto vertrekt weer. We zien nog een tijdje wat zoeklichten maar kennelijk zijn ze niet op zoek naar campers die zomaar ergens geparkeerd staan. Gelukkig!!!

Voor ons doen rijden we een grote afstand van ongeveer 250 kilometer. We vinden een mooie vrije plek bij de Gördes dam met prachtig uitzicht op het meer. Morgen blijven we hier een dagje staan.

Edremit, 11 juni 2025

's Morgens is Ferit al vroeg aan het werk. In de stal hangt een borstel die begint te draaien zodra een koe er tegenaan loopt. Er wordt dankbaar gebruik van gemaakt. En natuurlijk kopen we hier kaas en yoghurt.

De dwarsbandwimpelstaart, Uçurtma Böceği.

Als we gaan slapen is het volle maan.

Onder het genot van klassieke muziek, kijken we 's avonds naar het melken van de koeien. Er zijn tien koeien en omstebeurt worden ze gemolken. Er loopt ook een jong schaap van vier maanden. Die lust ook wel melk. Terwijl ik er een foto van maak geef ik hem een fles.

Een kleine vuurvlinder en blauwtjes.

Gudrun houdt een paar takken opzij van één van de olijfbomen zodat we er langs kunnen met Bulletje. Idamera is een ecologische boerderij. Er wordt van alles verbouwd. Er zijn koeien en schapen en er wordt kaas gemaakt. Ook hier zijn weer heel veel grasaren. Maar Ferit, de eigenaar die het huis en het land geërfd heeft, verzekert me dat deze grasaren geen kwaad kunnen. Ze dringen de huid niet binnen. Alleen als een grasaar bij een oog komt, is het gevaarlijk.

We verlaten de drukte van de kust en rijden een klein stukje het binnenland in. Om bij Idamera te komen, moeten we een smal paadje omhoog. Als we bij de ingang zijn, zit ik achter het stuur. Maar ik vraag Jos om het over te nemen en het laatste stukje te rijden. Er kunnen hier maximaal twee campers staan. We staan alleen.

Behram, 10 juni 2025

We staan hoog boven de kust op een rustige camperplaats met een erg vriendelijke eigenaar. Hij spreekt geen Engels maar met google translate komen we een eind. Er zijn jonge zwaluwen die op hun ouders wachten voor voedsel. Vanaf onze plek kun je het Griekse eiland Lesbos zien. Het is warm en er staat veel wind. 's Avonds eten we erg lekker in het restaurantje.

Eceabat en Çannakale, 9 en 10 juni 2025

De plek in Eceabat is, afgezien van het uitzicht op de Dardanellen, niet fraai. Maar het voordeel is dat we vlakbij de veerboot staan waarmee we morgen naar Çannakale willen varen. De volgende dag zitten we om 10:00 uur op de boot. In Çannakale willen we een simkaart kopen en een vignet voor de tolwegen. Daarvoor moeten we Bulletje ergens parkeren. Op de kaart zien we een Otopark. Maar om daar te komen rijden we een erg smalle straat in. Eigenlijk veel te smal voor Bulletje. Aangekomen bij het Otopark, blijken we daar niet te mogen staan. We rijden verder naar iemand die gebaart dat we op een plek achter pionnetjes mogen staan. De prijs vinden we te hoog, meer dan 10 euro voor een uur. Met de onderhandeling over de prijs, staat er ineens (vriendelijke) politie naast ons. We dingen af. De belofte om binnen een uur terug te zijn maken we niet waar. Een simkaartje kopen, gaat niet zomaar. Het is een enorme administratieve rompslomp waarbij je een paspoort nodig hebt. Zelfs de achternaam van mijn moeder wordt genoteerd. Het kost zeker een half uur. Daarna gaan we naar het postkantoor voor het vignet voor de tolwegen. Het postkantoor zit helemaal vol en het wachten duurt lang. Weinig mensen spreken Engels. Ook de medewerker bij het postkantoor niet. En voor het bemachtigen van het vignet moeten we weer veel gegevens noteren, maar het lukt. Vervolgens moeten we weer vanaf het Otopark de stad verlaten. Een paar Turken geven aanwijzingen en Jos ontvangt zelfs applaus als hij weer langs een paar auto's is gereden. Duimen gaan omhoog. En dan zitten we ineens op een bredere weg richting onze volgende camperplaats.

Karaincirli, 8 juni 2025

We zijn in Turkije. De grensovergang bij Ipsala verliep soepel. Behalve de vraag of we een huisdier hebben, wordt er verder niets gecontroleerd. Al met al duurt het toch nog twee uur om van Griekenland in Turkije te komen. We proberen bij de grens simkaartjes te bemachtigen. Het lukt om voor beide telefoons een simkaart te kopen. Maar een derde voor de router is niet voorhanden.

Op onze camperplek in Karaincirli verwachten we op een verlaten plek te staan, maar dat is allesbehalve waar. Ongeveer 100 meter vanaf Bulletje staat het vol met dagjesmensen. Ook in Turkije zijn de Pinksterdagen vakantiedagen. En nog ietsjes dichterbij staat een caravan die ons verwelkomt met Turkse muziek. Het is verder een mooie plek vlakbij de kust. Tot m'n verbazing zie ik grondeekhoorntjes. Die eten grasaren. Ongeveer een meter van ons vandaan is een mierennest. En ook de mieren slepen kleine grasaren naar het nest. 's Morgens ga ik op jacht naar de Izabeltapuit die ik bij aankomst al gezien heb.