Georgië 2025

Grens Turkije, 26 augustus 2025 (geen foto's)

De Garmin navigatie stuurt ons eerst een richting op waarmee we Turkije niet bereiken. En als we wel op de goede weg zitten, is het een aantal uur één en al gatenkaas. We zigzaggen om de kuilen heen maar kunnen ze zeker niet allemaal ontwijken. Sommige stukken zijn onverhard en dat rijdt eigenlijk beter dan kapot asfalt. Na ongeveer 100 kilometer bereiken we, twee weken later dan gepland, de Turkse grens.

Paravanimeer, 25 augustus 2025

's Morgens... prachtig landschap.

Zwermen mugjes en gele kwikstaarten.

Na een dag buffelen bereiken we tegen half zes een prachtige plek. Weinig tijd om foto's te maken want we moeten koken. We eten wel buiten maar het waait en met 17 graden is het ineens best fris. We staan op 2100 meter en dat maakt veel uit in de temperatuur.

Tbilisi Reservoir, 18 augustus t/m 25 augustus 2025

Maandag 25 augustus staan we om 6:00 uur op. Om 8:00 uur storten we ons in de chaos van Tbilisi. We rijden naar de Carrefour Hypermarket. Daar vandaan nemen we een taxi die in een half uur naar de ambassade rijdt. Zonder problemen ontvangen we onze nieuwe paspoorten en nemen de taxi terug naar de Carrefour. Na de boodschappen verlaten we Tbilisi. Een ramp is het. Met Bulletje is het eigenlijk niet te doen. Wegafsluiting, foute afslagen, toeterende Georgiërs. Het is een zooitje en het kost ons anderhalf uur om de stad uit te komen.

Varkens zoeken het meer ook op.

De libel vindt ons douchevlondertje dat we vandaag schoonmaken wel een fijne plek om te landen. Het meer is heerlijk om af te koelen.

Met Tinka gaat het op zondag de 24e gelukkig weer een stuk beter. Ze kan het goed vinden met een Centraal-Aziatische Owcharka. Die vindt het ook wel lekker om onder Bulletje te liggen. Vandaag is het 36 graden.

Het is zaterdag en ondanks een paar dagjesmensen is het bijzonder rustig. We staan alleen. Tinka is vandaag ziek en ligt veel onder of naast Bulletje.

Vrijdag 22 augustus krijgen we een kwartier voordat de ambassade sluit, bericht dat we de paspoorten maandag kunnen ophalen. De zon gaat weer mooi onder.

Afgelopen nacht om 1:00 uur komt er een auto aangereden die even toetert. Ik kijk en zie dat het de auto van Nika is. De volgende morgen vertelt ie dat ie een feestje had en geen zin had om nog naar huis te rijden. Omdat hij nog wil surfen is ie meteen naar het meer gereden. Het is een fantastische buurman. Hij wil onze afvalzak vandaag meenemen en ook wat boodschappen doen. Geweldig!

's Morgens als ik een duik in het water neem, zie ik altijd wel een hop. Maar dan heb ik m'n camera niet bij me. Vanmorgen doe ik het anders. In m'n badpak neem ik dit keer niet alleen een handdoek maar ook m'n camera mee. Ik heb geluk. Een hop zie ik meteen. Ik zit in het gras en schuif steeds iets dichterbij en ook probeer ik de zon achter me te krijgen. Het lukt!

Nika, de kitesurfer die we gister ontmoet hebben, heeft voor vandaag, donderdag 21 augustus, een vrije dag genomen om te surfen. Er is veel wind en hij voorspelt dat er veel surfers komen vandaag. Het eerste busje arriveert om half tien. En bij die eerste surfer gaat het mis. Hij wordt als ie nog aan land staat door de kite opgetild en een aantal meter de lucht in geslingerd. Hij komt onfortuinlijk hard neer. Ik vind dat er een ambulance moet komen want we krijgen hem nooit de auto in. Hij weegt zeker 110 kilo. Google translate vertaalt ook naar het Russisch. Dat blijkt handig want de surfer die bij hem is, spreekt alleen Russisch. Ik maak koffie voor de gewonde en de andere surfer belt een ambulance. Al met al zijn we een aantal uur in de weer. Zodra de ambulance vertrokken is, komen er wat meer surfers die het aandurven. Natuurlijk maak ik foto's maar op een gegeven moment stop ik ermee. Als ik op het strandje sta word ik gezandstraald en ik heb moeite om gewoon te blijven staan. Ondanks de harde wind is het toch nog warm, ongeveer 30 graden.
Aan het eind van de middag zien we de gewonde surfer weer. Hij had een arm uit de kom en een gebroken teen. En misschien een lichte hersenschudding ondanks de helm die hij op had. Hij bedankt ons voor onze hulp en de koffie. En gelukkig kan ie weer lachen.

Jos helpt Nika met het omhoog houden van de kite. Nika is een erg aardige jongen die me helpt om het Georgische simkaartje dat morgen afloopt, op te waarderen. Hij pleegt een telefoontje met de internetprovider Geocell en het is geregeld. Daar ben ik erg blij mee.

Natuurlijk zie ik ook nog wat vogels en insecten, zoals een vuurvlinder, hop en bidsprinkhaan.

Er is genoeg wind om te kitesurfen.

We ontmoeten Leon met wie we ervaringen uitwisselen. 's Middags vertrekt ie weer om meerdere dagen te gaan wandelen in de bergen, ondanks een alarmerend brandend olielampje.

De eerste plek die we vinden langs het Tbilisi Reservoir durven we niet aan. Het is te bereiken met een steil pad naar beneden. Op zich is dat geen probleem. Maar als het deze week gaat regenen, komen we nooit meer omhoog. We rijden verder en vinden een plek waar overdag wat meer mensen zijn. Het is even zoeken om een redelijk vlakke plek te vinden. En ik wil in verband met de hitte liever niet met de deur van de camper in de zon staan. Na een hoop heen en weer gerij, staan we met wat nivelleringsplaten helemaal prima. Het is voor het doel van deze reis een goede plek. We hebben ruimschoots boodschappen gedaan en houden het hier wel een week uit. De eerste avond gaat de zon mooi onder.

Tbilisi Turtle Lake, 17 augustus 2025

's Morgens, maandag 18 augustus wandelen we iets na 8:00 uur weg richting ambassade. Het eerste stuk is best steil met losse stenen. Bergschoenen zouden hier geen overbodige luxe zijn. Om 9:00 uur zijn we bij de ambassade en na het tonen van het emailverkeer mogen we doorlopen. We vragen ons af waarom we alle documenten digitaal hebben moeten aanleveren, want het wordt allemaal nogmaals gescand en zo nodig door ons ondertekend. De digitale pasfoto's zijn ook niks waard. Een normale echte pasfoto die Jos heeft, voldoet niet aan de eisen. We moeten nieuwe pasfoto's laten maken. De plek is bij een armoedige binnenplaats in één of ander achterafhokje. De fotograaf is er niet maar die komt net aanlopen met een zak bananen. En pasfoto's maken kan ie zeker! Met pasfoto's in de hand gaan we weer richting ambassade. Het slechte nieuws is dat we een week moeten wachten op onze paspoorten. Die moeten vanuit Nederland komen!

Dit is een plek waar we normaal gesproken nooit zouden staan. Het is een parkeerplaats die vooral 's avonds druk bezocht wordt. We staan bij het Turtle Lake. Een zeer toeristisch gebeuren met allerlei tentjes waar je een ijsje kunt eten, iets drinken of eten of waarbij je een massage kunt krijgen. De reden dat we hier zijn is dat het een plek is die dicht bij de ambassade ligt. Het is 40 minuten wandelen.

We rijden 20 kilometer dwars door Tbilisi. Het merendeel gaat gelukkig over een vierbaansweg. Pas op het allerlaatst wordt het ingewikkeld maar we redden het weer.

Kvishkheti, 16 augustus 2025

We worden uitgezwaaid, rijden weer over het iets te smalle pad met te lage bomen en banen ons een weg door Chasjoeri.

's Morgens zie ik weer een aantal vlinders, violette vuurvlinder, groot dikkopje en een bosparelmoervlinder.

Er zijn hier veel libellen en vlinders waaronder de veldparelmoervlinder en het boomblauwtje.

De afstand tussen Gonio en Tbilisi is ongeveer 400 kilometer. Vandaag leggen we hiervan ongeveer 260 kilometer af. Het valt af en toe niet mee. Er is een wegafsluiting en we zien een ernstig ongeluk. Dat in Georgië ongelukken gebeuren verbaast niet. Ze rijden hier als gekken. Zeer regelmatig moeten we afremmen omdat een tegemoetkomende auto inhaalt waar het eigenlijk niet kan. We rijden een deel over de snelweg. En zelfs hier zien we koeien en honden. Er zijn omleidingen en dan is een deel ineens onverhard. In stadjes is het erg druk. Maar we bereiken de camping. De toegangsweg is een beetje smal en het hek is net aan breed genoeg maar het lukt. We staan hier prima en Tinka doet zich buiten het hek, tegoed aan bramen.

Gonio, 13 augustus 2025... een ongelofelijk verhaal

Vrijdagmorgen de 15e sturen we de ingevulde en ondertekende aanvraagformulieren voor een noodpaspoort naar het ministerie van buitenlandse zaken op. Ook pasfoto's en kopieën van de oude paspoorten voegen we erbij. Het vergt al met al wel wat handigheid op de computer. Maar we krijgen positief bericht. Het ministerie adviseert om geen Laisser-passer te regelen omdat ze bang zijn dat de Turkse douane dit niet accepteert. Dus het wordt een echt paspoort. Er wordt aan ons gevraagd wanneer we in Tbilisi kunnen zijn. Ons antwoord is maandag de 18e.
Ondertussen doen we lopend nog een paar boodschappen 2 kilometer verderop. Heel veel is er niet verkrijgbaar. Dus, om toch iets te eten, gaan we nog een keer naar Café Charlie en bestellen een tonijnsalade.
Ondertussen maak ik toch nog wat foto's van grauwe klauwieren, de kust van de Zwarte Zee en een libel.

's Morgens (14 augustus) verloopt alles eerst volgens de Wet van Murphy. Het lukt allemaal niet erg. Maar in de middag hebben we een nieuwe autoverzekering afgesloten, Georgisch geld opgenomen, een nieuw SIM kaartje gekocht waarmee niet alleen kunnen internetten maar ook kunnen bellen. We plegen een bemoedigend telefoontje met een leuke vrouw van het ministerie van Buitenlandse zaken. En later in de middag zie ik ook antwoorden van Nederland Wereldwijd op mijn email. Die antwoorden stonden niet in m'n inbox maar kwamen tevoorschijn onder mijn verstuurde email. Morgen gaan we alle formulieren invullen om een noodpaspoort aan te vragen. En later moeten we sowieso naar Tbilisi. We zijn nog wel even bezig maar er zit beweging in.

's Avonds eten we bij Café Charlie aan de kust van de Zwarte Zee. We zien een prachtige zonsondergang.

Om 10:00 uur vertrekken we van de camping. Afgezien van wat drukte in sommige steden, rijdt het goed door. Bij de grens met Turkije moet ik Bulletje verlaten. De passagiers moeten voor de paspoortcontrole een andere route volgen dan de bestuurders. Ik beland in een mensenmassa en sluit aan bij één van de vele rijen. Na de eerste Georgische paspoortcontrole neem ik de roltrappen omhoog en kom uit bij de Turkse paspoortcontrole. Daar heb ik een probleem. Mijn paspoort is niet geldig! Er wordt een document ingevuld dat ik onderteken. Het paspoort is geldig t/m 21 december 2025. Maar ik begrijp dat 4 maanden te kort is. Het moet 150 dagen geldig zijn. Mijn paspoort is nog 140 dagen geldig. Ik word teruggestuurd naar Georgië. Langs allerlei mensen loop ik weer terug en probeer Jos te bellen. Dat lukt niet. Ik klets me langs wat mensen in uniform en zie Bulletje buiten staan. Iemand maant me niet verder te lopen maar ik doe het toch. Precies als ik bij Bulletje ben, komt Jos aanlopen. Ook hij heeft te horen gekregen dat ie Turkije niet in mag. Ik ben blij dat we weer samen zijn. De kunst nu is om Bulletje te draaien en weer in de rij naar Georgië aan te sluiten. We vinden Camping Tabor minder dan 10 km vanaf de grens. Ik ben even bang dat het een camping is die uitpuilt van de toeristen die willen genieten van de Zwarte Zee. Maar het is gelukkig een zeer (zeer) eenvoudige camping waar we zo ongeveer alleen staan.

Melekeduri, 11 augustus 2025

Behoorlijk wat varkens kom ik tegen tijdens m'n wandeling met Tinka.

Het eerste gedeelte naar Camp Itara gaat niet zo snel maar ineens rijden we soms wel 70 kilometer per uur. Dat hebben we lang niet meegemaakt. 'We laten de bergen achter ons' zeggen we. 'Nog een uurtje en dan zijn we er'. Bij stoplichten waar alle auto's rechtuit gaan, slaan wij linksaf. 'Lekker rustig' zeggen we. Maar dan zijn er ineens weer wegwerkzaamheden. Het stuk dat we rijden kan worden bijgeschreven bij de top 3 van slechtste wegen in Georgië. Gelukkig duurt het geen uren en komen we toch nog op een redelijk tijdstip bij de camping.

Tskhunkuri, 10 augustus 2025

's Morgens mooi uitzicht over de vallei. Een Egyptische sprinkhaan en oranje luzernevlinder laten zich goed zien.

Dit is geen droomplek. Om Bulletje ligt een hoop zooi. Er zijn wel weer lieve honden.

Onderweg naar Tskhunkuri, 10 augustus 2025

Van alles loopt en ligt er op de weg. Koeien maar ook varkens en honden. Soms ezels en paarden. We bereiken de plek die we vandaag op het oog hebben niet. Een gravelweg van 5 kilometer naar beneden gaat moeilijk en erg langzaam. Na een paar honderd meter draaien we om en zoeken naar wat anders.

Tsiplakakia, 9 augustus 2025

Een rustige plek langs de rivier. Er is een waterbron dat sprankelend mineraalwater geeft. Mensen komen hier flessen water vullen maar wij vinden het niet zo lekker. Varkens wroeten in de buurt en een hond is niet bij ons weg te slaan. Bij aankomst zijn er nog meer honden. Het is de reden dat ik niet buiten kook en we ook niet buiten eten.

Onderweg over de Zagaropas, 9 augustus 2025

We twijfelen, wel of niet de Zagaropas over. Die ligt op 2600 meter hoogte en Google Maps kent die weg niet. Maar de andere navigatiesystemen kennen de route wel en ik lees ergens dat de weg relatief nieuw en goed is. Dat blijkt te kloppen. We stijgen met gemak en ook naar beneden is de weg goed. Het probleem zit hem in de staart van de route. Dan gaan we weer door allerlei dorpjes. De weg is smal en bomen hangen laag. Het is opvallend hoeveel huizen onbewoond zijn en op instorten staan. Hier en daar zijn er aardverschuivingen geweest waardoor het lastig rijden is. De plek waar we naartoe willen, blijkt allesbehalve prettig. Modderig, smerig en te dichtbij de rivier. We besluiten door te rijden en vinden een aardige plek langs de rivier bij Tsiplakakia. Al met al rijden we vandaag 85 kilometer en doen daar 5 uur over.

Ushguli, 7 augustus 2025

's Morgens wordt Tinka door een stel honden verwelkomd. Verder valt er deze laatste ochtend in Ushguli weer veel te zien.

Na een fikse regen- en onweersbui klaart het 's avonds helemaal op. We zien Sjchara weer in volle glorie. We eten buiten en zien ook een paar kinderen op een paard voorbij komen.

's Morgens zie ik heel wat vogeltjes. Tapuit, witte kwikstaart, zwarte roodstaart en boompieper.

Gelukkig zien we de berg Sjchara bij aankomst heel mooi vrij. De volgende dag is het bewolkt en het regent en onweert af en toe. Sjchara is met meer dan 5000 meter hoogte de op twee na hoogste berg in de Grote Kaukasus. Hij ligt op de grens van Georgië en Rusland. Paarden en koeien lopen los rondom Bulletje. En de ruiters in dit gebied zijn excellent.

Prachtig uitzicht.

Svan torens van Mestia en Ushguli, 7 augustus 2025

Mestia en Ushguli liggen in Svaneti en zijn onder andere bekend vanwege de Svan torens. Die werden vroeger gebruikt ter verdediging.

Onderweg naar Ushguli, 7 augustus 2025

Om 5:45 uur sta ik op. Om 8:15 uur zit Jos in Bulletje en loop ik vooruit om te kijken of het allemaal goed gaat met het onder de bomen doorrijden. Vandaag rijden we 154 kilometer. Al met al zijn we meer dan 9 uur onderweg om bij Ushguli te komen. Gemiddeld rijden we 20 kilometer per uur en we doen ook nog een uurtje boodschappen. Er wordt op diverse plaatsen hard aan de weg getimmerd. Dat is één van de redenen dat het allemaal niet zo hard gaat.

Dzjvari, Enguri Rivier, 6 augustus 2025

De plek waar we staan is mooi. De laatste paar honderd meter van de route er naartoe is erg lastig. De bomen hangen laag. Jos ziet het wel zitten omdat de dikte van de takken meevalt. Zelf vind ik het wel riskant.
We hebben problemen met de waterpomp. Er komt geen water uit de kraan. Na lang zoeken blijkt het probleem niet de waterpomp te zijn maar een verstopping in één van de watertanks. Op het moment dat we overschakelen naar een andere tank, hebben we weer water.

Kveda Simoneti, 5 augustus 2025

Idyllisch is het hier niet. Maar voor een nachtje is het prima. Tinka krijgt bezoek van diverse honden. Jos geeft ze op wat afstand van Bulletje wat voer waar vooral Tinka veel van eet. Die poept de volgende dag voor drie...

Uitzicht vanuit Bulletje.

Gori, 4 augustus 2025

Pal achter de camping stroomt een rivier.

Onderweg naar Gori, 4 augustus 2025

We rijden weer terug over de Georgian Military Road en zien het Rusland-Georgië Vriendschapsmonument.

Trusso Vallei, 3 augustus 2025

We ontmoeten Lucy en Hanna die grotendeels wandelend een deel van Georgië zien. Samen met Jens en Nathalie, een Duits stel, zitten we 's avonds tot 23:00 uur buiten. Het is dan behoorlijk koud. Ik trek zelfs een dikke winterjas aan. We staan op 2000 meter hoogte dus het koelt flink af. 's Morgens is het 10 graden. We nodigen Lucy en Hanna uit voor de koffie. Op dat moment zie ik hun tent wegwaaien, maar gelukkig kan Hanna hem rennend te pakken krijgen. Hanna maakt nog een selfie. Daarna trekken ze de wandelschoenen weer aan.

We maken een korte wandeling een stukje de Trusso Vallei in.

We staan op een prachtige plek langs de rivier.

Onderweg naar Trusso Vallei, 3 augustus 2025

De Kaukasus is imposant en prachtig.

Kaishaurni, 2 augustus 2025

Over de eerste 2 kilometer van de terugweg doen we 20 minuten. Ook op zondag wordt er aan de weg gewerkt. We zijn blij dat we dit stuk achter ons kunnen laten.

Langs Bulletje loopt een favoriete quad route. Om de hoek rijden vrachtwagens die aan de weg werken.

Dit is niet helemaal onze droomplek. Morgen rijden we een heel klein stukje verder.

Onderweg naar Kaishaurni, 2 augustus 2025

We rijden door de Kaukasus via de Georgian military road. We passeren een prachtig meer, Zhinvali reservoir. Het is hier druk met erg veel toeristen. De weg is grotendeels prima te rijden. Er lopen wel koeien en varkens op de weg. Op een gegeven moment passeren we een kilometerslange colonne van stilstaande vrachtwagens. Het laatste stukje naar onze camperplek is de weg erg bumpy. Maar we bereiken ons doel.

Dolosha, 1 augustus 2025

's Morgens lukt het wel om vlinders te fotograferen.

De plek waar we staan is erg mooi. Al meteen zie ik 's middags veel vlindertjes. Het fotograferen lukt om twee redenen niet. Ze zijn erg actief maar ook Tinka gooit roet in het eten. Ze schrikt van iets en komt in eerste instantie wel naar me toe. Maar dan loopt ze het bos in en luistert helemaal niet meer. We zoeken en roepen diverse malen maar ze laat zich niet zien. We zitten bij Bulletje en Jos zegt: 'We moeten er maar het beste van hopen'. En dan ineens na een paar uur komt Tinka weer doodgemoedereerd aangewandeld. Vrolijk en ontspannen. Dat zijn wij ineens ook!

Napareuli, 30 juli 2025

's Avonds badmintont Jos met de zoons van Uta en Mima. 's Morgens nemen we afscheid van Mima en haar dochtertje.

's Middags maak ik nog een klein wandelingetje. Tinka laat ik thuis omdat het te warm is. Ik zie wat juffers en libellen en een mooi vlindertje, het staartblauwtje.

Jos vult 2 liter olie bij. Tinka vindt een plekje in de schaduw en we doen de was. Die droogt snel... het is 36 graden. Groente en fruit zijn in de tuin te vinden en mogen we plukken.

We rijden richting Akhmeta. Het begint met een wat bochtige weg die op zich goed te rijden is. Maar ineens rijden we op een snelweg. Dat rijdt helemaal super door. Er is echter één nadeel... we rijden precies de verkeerde kant op. Onze navigatiesystemen kennen deze weg niet. Google maps biedt uitkomst en we zien dat we na 10 kilometer ergens weer kunnen draaien. Totdat we bijna bij de plek van bestemming zijn gaat het goed. Maar precies op het laatst honkebonken we nog 5 kilometer over een onverharde weg. De finca waar we naartoe willen heeft lovende recensies. Maar ik word geen vrienden met de eigenaar. Ik vind de prijs veel te hoog en de plek vind ik met deze hitte ook niet fijn want er is nergens schaduw. Bovendien is het niet zeker of we met Bulletje de vakantiehuisjes kunnen passeren. De doorgang lijkt te smal. We blijven hier niet maar zoeken een andere plek. Die vinden we en we zijn blij dat we doorgereden zijn. We vinden een heerlijke plek waar we in de schaduw kunnen zitten. Morgen kunnen we hier de was doen. Er is een restaurantje maar het eten wordt bij Bulletje geserveerd.

Signagi, 29 juli 2025

Op deze plek hebben we uitzicht op het Bodbe Klooster. Tinka plukt bramen.

Onderweg naar Signagi, 29 juli 2025

Al een aantal keer heb ik scharrelaars gezien. En onderweg zie ik er diverse op de hoogspanningskabels. Ik heb al een foto gemaakt als ik er één zie zitten aan de bestuurderskant. Jos stopt en ik buig over Tinka en Jos heen en probeer half liggend met één hand een foto te maken. Dat lukt niet best. Ik stap uit. 'Dan vliegt ie weg' zegt Jos. Maar ik probeer het toch. Bingo!

Dalis Mta Reservoir, Dedoplistskaro, 27 juli 2027

's Avonds genieten we van de avondzon. Jos laat lucht uit de banden ontsnappen naar 4 bar, zodat we op de terugreis beter grip hebben en vloeiender rijden, met minder heen en weer gehots. 's Morgens staan we heel vroeg op en nemen als eerste een duik in het meer. Om 7:45 uur zitten we in Bulletje. Drie-en-een-half uur later hebben we 40 kilometer afgelegd over de onverharde weg.

Vos, roodkopklauwier en oeverloper.

Een bijzondere plek waar de temperatuur oploopt tot boven de 37 graden.

Een heerlijk meer.

Na een vermoeiende rit staan we prachtig aan het meer.

Onderweg naar Dalis Mta Reservoir, 27 juli 2025

De afstand naar het meer, Dalis Mta reservoir is kort, 44 kilometer. Daarvan gaat 40 kilometer over een onverharde weg. Met een gewone camper is deze route niet aan te raden. En ook met Bulletje valt het niet mee. We zijn over deze 44 kilometer 6 uur onderweg. Eén klein maar steil hellinkje haalt Bulletje net niet en we glijden achteruit weer naar beneden. We kunnen er omheen rijden. Jos verkent of deze helling wel te doen is. Het laatste stukje van de route is een onbekende weg voor onze gewone navigatiesystemen maar op een topografische kaart is het wel te zien. Als we bij het meer zijn, zijn we ook nog een tijdje bezig om Bulletje veilig neer te zetten, zodat ie niet wegzakt in de opgedroogde modder van een drooggevallen meertje en ook nog enigszins vlak staat. Maar om 17:00 uur lig ik heerlijk in het meer.

Dedoplistskaro, 25 juli 2025

We nemen afscheid van een prachtige plek.

Vlinders in overvloed. Icarusblauwtje (2x) kardinaalsmantel, blauwe ijsvogelvlinder en keizersmantel.

Jos daalt met Tinka een steil pad af. De bedoeling is om bij de rivier te komen. Maar op een gegeven moment zijn er ijzeren trappetjes naar beneden. Dat is voor een hond onmogelijk om te doen. Dus keert Jos met Tinka weer terug.

De canyon, uitzicht en Bulletje in de verte.

We maken een wandeling de canyon in met het doel om arenden te zien. Op zeer grote afstand zien we onder andere een dwergarend. Verder zie ik een paar hagedissen (laudakia) en een blauwe rotslijster.

De koeien die naast Bulletje lopen, worden de juiste kant op gedreven. De man op het paard vind het prima dat ik foto's van hem maak.

Om hier te komen wil de Garmin Overlander navigatie hardnekkig elke keer een onmogelijke shortcut nemen. Maar we trappen er niet in en rijden over normale wegen naar Eagle Gorge. Het is een parkeerplaats waar we helemaal alleen staan. Een prachtige plek.

Udabno, 23 juli 2025

Een mooie zonsondergang, te zien vanaf het dakterras van het restaurant.

Er loopt en vliegt van alles rondom het restaurant. Wat een leuke plek om een paar nachten te staan. We ontmoeten Nine en Jasper uit Amsterdam. 's Avonds eten we met elkaar en hebben een erg gezellige avond. We genieten van het eten, het uitzicht en de zonsondergang.

De hop laat zich goed zien.

Het restaurant met dakterras.

15 kilometer van onze camperplaats, ligt het Udabno klooster dat helemaal uitgehouwen is uit de rotsen. We bezoeken het klooster en het duinengebied. Heel ver wandelen we niet en Tinka laten we in Bulletje, want het is 35 graden. Later op de middag rijden we weer terug naar het restaurant.

's Avonds eten we op het dakterras van het restaurantje traditionele Georgische gerechten, Kubdari en Khachapuri. Het één is brood gevuld met vlees en het ander is brood met kaas in de vorm van een bootje met bovenop een eitje. We genieten van het uitzicht en zien op de trap een zwart hondje dat veel belangstelling heeft voor Tinka.

Er valt veel te zien. Koninginnenpage, hop en kolibrievlinder.

Na een slechte nacht met blaffende en keffende honden begint het er mee dat ik de verkeerde coördinaten in het navigatiesysteem Maps.me zet. Pas heel laat gaan er alarmbellen rinkelen dat we de verkeerde kant oprijden. Want de Garmin Overlander kiest heel lang dezelfde route. Maar op een gegeven moment wil de Garmin dat we omdraaien. Als ik nog eens goed kijk, moeten we weer dezelfde weg terug rijden tot bijna in Sagarejo waar we vandaan komen. Maar de Garmin kiest een shortcut. Mij lijkt dat niet zo'n goed plan omdat zowel Google Maps als Maps.me adviseren om helemaal terug te rijden. Maar Jos zegt enthousiast dat het nog maar 33 kilometer is. 'Avontuur bestaat nog'. Na meer dan een uur over steeds moeilijker begaanbare wegen, besluiten we alsnog om te keren. De Garmin wil heel lang terug naar de shortcut. Maar uiteindelijk zijn alle navigatiesystemen het met elkaar eens. Later dan gepland bereiken we het restaurant in Udabno waar we willen staan.

Sagarejo, 21 juli 2025

Huismussen vliegen af en aan met snacks.

Op en rondom de camperplaats. Tinka zoekt verkoeling onder een auto.

Om bij Overland Heaven van Sarah en Grant te komen, rijden we eerst naar de Hyper Carrefour in Tbilisi. Wat een ramp is dat om door de stad te rijden met Bulletje. We doen heel erg veel boodschappen. Alles is zo ongeveer te koop. Al met al neemt het veel tijd. De toegang tot Overland Heaven is een steil paadje naar beneden. Ik had het me allemaal iets groter voorgesteld. Een 'heaven' zou ik het niet willen noemen. Maar we kunnen hier morgen wel de was doen. 's Avonds regent en onweert het. Tinka vindt het heerlijk om in de regen te blijven staan. Het blijft ondanks het onweer toch nog warm, rond de 30 graden.

Kumisi meer, 19 juli 2025

Onweer in de lucht.

Grote karekiet, hooibeestje, bruine kiekendief en één van de honderden sprinkhanen die hier rondspringen.

Jos probeert tevergeefs water te scheppen voor de koeldeken van Tinka. Die vertrouwt de zwarte emmer in het water niet.

Over de eerste 5 kilometer naar het Kumisi meer doen we een uur. En over de laatste 5 kilometer drie kwartier. Daar tussenin rijdt het behoorlijk door. De laatste 5 kilometer zijn lastig met navigeren. We hebben de keus tussen een stuk omrijden, dwars door een stad of korter over onverharde paden. Onze garmin navigatie die ingesteld is op een vrachtwagen, kiest voor de onverharde paden. Google maps en een ander navigatiesysteem (Maps.me) kennen deze paden niet. Maar toch kiezen we ervoor. We hebben ook topografische kaarten en die gebruiken we. Het lukt maar het is wel lastig. Uiteindelijk bereiken we het meer. Het is veel rustiger dan gedacht. We staan alleen. Er rijden langs het meer wel wat auto's.
Tinka zoekt meteen verkoeling bij het meer. Dat is niet zo'n goed plan. Ze komt er zwart weer uit. Het is 35 graden.

Onderweg, 19 juli 2025

Vuilnisbakkenras... we willen onze afvalzak weggooien. Deze hond springt vanaf de straat zo de afvalcontainer in. En als ik vanuit Bulletje een foto maak, springt ie er weer uit.

Beshtasheni, Tsalkameer, 17 juli 2025

Boomleeuwerik en 's morgens vroeg grauwe klauwieren, man en vrouw.

Resedawitje, wilde cihorei en dambordje.

Koeien rondom Bulletje.

Codi uit Nieuw Zeeland en Sien uit België reizen op de fiets. We nodigen ze uit voor de koffie.

Conversatie in het Georgisch met Google translate.

Tweekleurige parelmoervlinder en bruin zandoogje.

Uitzicht op het meer, eind van de middag en 's morgens.

We zijn welkom. Deze herder maakt een praatje. Hij spreekt geen Georgisch maar Turks.

De eerste foto die ik maak... uitzicht vanuit Bulletje. Om hier te komen rijden we een behoorlijk goede weg. Alleen de laatste 5 kilometer hotst en botst. Maar de onverharde weg is stenig. Dus ook als het regent kunnen we hier goed rijden. We kijken uit op een prachtig meer dat 50 meter lager ligt.

Onderweg in Pavarani, 17 juli 2025

Onderweg doen we boodschappen in het winkeltje van Robert, een vriendelijke Armeense man. Er is van alles te koop, brood, kaas, groente, fruit, cakejes, bier en wijn. Pinnen kan hier niet.

Saghamo, 16 juli 2025

's Morgens is het de kunst om weer weg te komen. Het lijkt ons niet verstandig is om over het modderpad te rijden. We rijden naast het pad door het hoge gras. Het lukt!

Er valt best wat te zien op deze plek.

Omdat we niet verder over het modderpad kunnen rijden, parkeren we Bulletje in het hoge gras. Op zich een prima plek waarbij we ook nog precies waterpas staan. Het is hier weer een uur later. Dus nu is er twee uur tijdsverschil met Nederland. Het internet functioneert uitstekend.

Onderweg naar het Saghamo meer, 16 juli 2025

Bij de grens met Georgië zijn we al met al twee uur bezig. Ook Tinka haar paspoort en chip worden gecontroleerd. Het pinnen van Georgisch geld lukt bij de Liberty Bank niet. We wachten een half uur omdat het personeel pauze heeft en krijgen vervolgens te horen dat het verkrijgen van simkaartjes en lari (Georgische munt) bij het benzinestation kan, een paar honderd meter verderop.
Georgië toont meteen heel anders dan Turkije. Het is groener. Dorpjes zien er zeer sober en arm uit. De wegen zijn hier en daar heel erg slecht. Op een 'gewone' weg hotsen en knotsen we door elkaar. Onverharde wegen met gaten in de weg en modder en stenen. We laten lucht uit de banden lopen zodat we iets vloeiender kunnen rijden. Als we eenmaal weer op asfalt door een stad rijden, regent het hard. Vlakbij het Saghamo meer, waar we willen staan, draaien we van de weg af. Deze onverharde weg is door de regen zo modderig dat Bulletje het niet redt. We glibberen en glijden alle kanten op. Jos verkent de weg lopend, in de stromende regen en komt tot de conclusie dat we het meer niet kunnen bereiken.